Boro i Sashiko to sztuka łatania i cerowania odzieży, której głównym założeniem jest naprawa odzieży podkreślając ten proces widocznymi ściegiem, określanym jako fastryga. W ten sposób przedłużamy trwałość naszych ubrań wzmacnjaniąc i ozdabiając tkaninę, ale również podkreślamy proces naprawczy.

Technikę Boro zaczęto stosować w XVII - wiecznej Japonii. Kobiety z ubogich, wiejskich społeczności naprawiały znoszoną odzież - naszywając kolejne warstwy bawełny w formie łat. Dzięki temu ubrania stawały się nie tylko bardziej wytrzymałe, ale również cieplejsze. Z czasem przekształciły akt naprawiania w sztukę dekoracyjnego haftu Sashiko [ (jap. 刺し子) "drobne wkłucia" ]

W tworzeniu sashiko wykorzystuje się głównie wzory geometryczne, które dzielą się na dwa główne style:*

• moyō-zashi, w którym wzory tworzone są długimi liniami fastryg;
• hitome-zashi, gdzie wzór tworzony jest z prostopadłych do siebie fastryg, równomiernie rozmieszczonych i równej wielkości.

* Wikipedia.

Kakinohanazashi / wzór Hitomezashi [人目指し] wzór #sashiko który powstaje dzięki ułożeniu odpowiednio drobnych wkłuć igły i nitki w tkaninę. Prostota tego rozwiązania sprawia, że to wyjątkowo fascynujące podążanie za igłą i nitką. Niby prosta fastryga o wielkości ziarenka ryżu, ale ułożona w pewną sekwencję linii poziomych i pionowych tworzy wzór (persimmon flower).

Skąd popularność niebieskiego koloru i białej nitki?
Charakterystyczny kolor niebieski związany jest z łatwo dostępnym barwnikiem - indygo. W epoce Edo w niższych klasach społecznych nie wolno było nosić ubrań w jaskrawych kolorach i dużych wzorach. Popularność barwnika pozyskiwanego z rośliny o nazwie polygonum tinctorum sprawiła, że najpopularniejszymi współcześnie realizowanymi projektami są wzory wyszywane na dżinsach.